A.B.C. Girl

Bouwen aan een (gender)inclusieve plek is wat we met G.I.R.L. willen doen. Anno 2023 is onze publieke ruimte namelijk nog steeds niet publiek genoeg. Steden worden nog te vaak ingericht naar het principe van “one size fits all”, waardoor bepaalde groepen in onze samenleving vergeten worden.

Jongerenplekken zijn jongensplekken 

Zoals de projectnaam G.I.R.L. doet vermoeden, richten we met dit project onze aandacht op meiden, meer bepaald tienermeiden. Deze groep verdient extra aandacht, omdat uit cijfers en onderzoek blijkt dat er grote verschillen zijn tussen meisjes en jongens wat betreft hun aanwezigheid in de publieke ruimte en de activiteiten die ze er doen. Meerdere factoren liggen aan de basis van deze ongelijke verhoudingen. Zowel de fysieke omgeving als de sociale context spelen een rol.

Enkele vaststellingen uit het grootschalig observatieonderzoek van Kind & Samenleving:

  • slechts 37% van alle aanwezige kinderen en jongeren in de publieke ruimte zijn meisjes
  • bij peuters en kleuters zijn de genderverhoudingen nog in evenwicht, maar naarmate meisjes ouder worden stijgt de ongelijkheid
  • tienermeiden zijn de meest onzichtbare groep: 34% meisjes bij de 12-14-jarige jongeren en 31% meisjes bij de 15-17-jarige jongeren

Plekken die ingericht zijn voor jongeren (voetbal-/basketbalveld, calisthenics toestellen, skatepark) worden bijna uitsluitend gebruikt door jongens. Uit cijfers blijkt dat 85% van de gebruikers van sportzones jongens zijn. Wat bedoeld is als jongerenplek, is in realiteit een jongensplek. Wanneer een plek volledig geclaimd wordt door jongens, durven en willen weinig meiden daar naartoe trekken. Ze voelen zich niet zo comfortabel in de aanwezigheid van zo veel en enkel maar jongens.

Blok 2

Ook in sport... 

Zowel in georganiseerde als ongeorganiseerde sport zien we een genderonevenwicht. Vanaf 12 jaar haken veel meisjes af en worden ze nog moeizaam bereikt in sociaal sportieve praktijken (zoals buurtsport). Daarom worden ze vaak omschreven als een groep die ‘moeilijk te bereiken’ is.

Eerder dan naar een structurele oorzaak te zoeken, legt dit de verantwoordelijkheid voor de niet-deelname bij de meiden zelf. Wanneer je deze redenering omkeert en kijkt naar wat er aan de basis ligt, bemerk je enkele belangrijke zichtbare en onzichtbare drempels die veel meiden ervaren en die hen ervan weerhouden om deel te nemen.

Die ongelijke deelname zien we ook binnen urban sports. Over het algemeen zitten urban sports sterk in de lift bij jongeren, door het informele en flexibele karakter ervan en de sterke lifestyle-component. Toch zien we dat onder alle urban sporters slechts 5%-20% vrouwen en meiden zijn. Net omdat deze sporten en de ruimtes gedomineerd worden door jongens, wordt dit vaak gezien als een ‘jongensgebeuren’. Dat maakt het voor meisjes extra moeilijk om de stap te zetten naar urban sports.